Anaikatty Rural Community College (ARCC)

Op deze pagina zal een (hopelijk) dagelijkse blog rechtstreeks vanuit India komen.

India – blog Dag 1. 21/02/2017

Voorbereidingsdag
We zaten ondertussen al een tijdje in de voorbereidingsfase, maar vandaag was toch wel de meest intensieve voorbereidingsdag van ze allemaal. Iedereen zijn of haar eigen lijstje, een groot presentatiebord vol met vanalles dat nog in orde moest of niet vergeten mocht worden, overal papieren en valiezen…. Het brengt meteen herinneringen op van ongeveer 9 jaar geleden. Toen stond onze living vol met ( voor mij toch als toen 9 jarige ) gigantische verhuisdozen, en een plekje waar niets lag of stond dat er op wees dat we zo dadelijk aan een groot avontuur zouden beginnen, was moeilijk te vinden. Nu zijn de verhuisdozen vervangen door 2 grote koffers en een paar rugzakken, maar de sfeer is toch grotendeels hetzelfde als toen. Je zou denken dat het deze keer wat vlotter zou gaan, aangezien we dit allemaal al eens eerder gedaan hebben, maar het tegendeel blijkt waar. Je komt doorheen de dag altijd nog wel iets tegen dat je over het hoofd hebt gezien, verkeerd ingeschat hebt, enzovoort. Maar het grootste deel is ondertussen al van de kaart. Vaccinaties zijn in orde, de taken zijn verdeeld, de planning is gemaakt en alles ligt klaar om ingepakt te worden. Ik kan in ieder geval al niet wachten om het land waar ik zoveel heb meegemaakt, zoveel heb geleerd en waar ik zo veel toffe mensen heb leren kennen terug te zien. En volgens mij geldt hetzelfde voor de hele Jacob familie. Er is misschien hier en daar nog wat stress, maar voor de rest zijn we er weer helemaal klaar voor.

Insta – famous
Zoals de meeste onder jullie wel weten, is de grootste reden waarom we dit bezoek aan India brengen het Tweedekansonderwijsproject van het ARCC in Anaikatty. Een project dat klein gestart is, maar ondertussen al genoeg gegroeid is om de aandacht van Het Laatste Nieuws te trekken. Vandaag hebben we nog een fotograaf over de vloer gekregen, om het beeld bij het interview van vorige week te bezorgen. Of we er goed opstaan, kunt u zelf nagaan en nalezen in het Het laatste Nieuws op donderdag 23/02 editie Antwerpen of op de website hnl/ hove. Na een succesvol benefietconcert en een geslaagde presentatie voor de gemeenteraad waar ik zelf nog aan deelnam, hoop ik dat dit weer een volgende stap in de goede richting is zodat we steeds verder kunnen blijven groeien. Meer informatie over wat ons project inhoud en recente updates over onze verwezelijkingen vind je verder op onze website.

Follow us on …..
Voor vandaag ga ik het hier afronden, maar niet getreurd! Ik heb namelijk de opdracht gekregen om deze blog dagelijks te updaten, dus je kan onze verdere avonturen en verwikkelingen hier blijven volgen. We houden ons daar wel aan het Indische uur ( Belgische tijd +4u30 min) , dus de update zal voor jullie al tegen de middag verschijnen. Blijf de blog dus zeker volgen, zo hoef je niks te missen 😉 . Morgen wordt het weer een intensieve laatste dag op Belgische grond.
Bedankt voor het lezen en veel ( voorlopig nog ) Belgische groeten.

Tot de volgende !

Bram Jacob

India – blog dag 2     23/02/2017

• Bye bye, tijdsbesef….

Probeer maar eens een fatsoenlijke blog te schrijven als je net 21 uur non stop reizen, met overstappen en al, achter de rug hebt. En tel daar dan ook nog eens bij dat je maar een 3tal uurtjes slaap gehad hebt. Met een volledig verward tijdsbesef en een ritme dat compleet overhoop ligt, is dat dus niet zo vanzelfsprekend.

But the show must go on,dus hier is dan episode 2 van the Jacobs in India.

• Progress so far….

Gisteren was wellicht de drukste dag tot nu toe. Alles klaarpakken, controleren, het Huis netjes achterlaten, iedereen de auto in richting Zaventem om vervolgens in een shuttle te belanden die er helemaal geen haast bij bleek te hebben.  Koffers afzetten, inchecken, controle, om uiteindelijk rond 21:00 op te stijgen, richting tussenhalte 1 ; Abu Dhabi.             Na een lange maar goede vlucht en een vlotte overstap waren we alweer onderweg richting Mumbai.

Een van de dingen die ik nooit ga vergeten aan dit soort reizen, is het uitzicht vanuit de lucht. Het landschap zien veranderen van de woestijnen van de United Arab Emirates naar de schilderijwaardige mix van groen, stad en water genaamd Mumbai, is een ervaring die moeilijk in woorden te vatten is .Ondertussen heb ik een rustig hoekje gevonden in de luchthaven. Een luchthaven waar ons saaie Zaventem nog wat van kan leren.

De kunstzinnigheid van van de Indiërs verbaast me telkens weer. Grote boomvormige structuren die het dak vol patronen ondersteunen, overal motiefjes, een shopping gedeelte waarin je je in Texas waant en wachtzalen met rustbanken, palmboompjes, weelderige plantenbakken en de mooiste lusters die je je voor kunt stellen.

Maar het is helaas niet allemaal rozengeur en maneschijn. Achter een grote muur ( jep, in Indië zijn er ook mensen die muren bouwen ) zitten duidelijk zichtbaar de slums ( de krottenwijken van India ). Dat was toch weer even wakker worden, maar gelukkig zijn wij hier niet enkel om wat fotootjes te nemen en een beeldje te kopen 😉 .

We hebben juist een heerlijk dutje achter de rug, want van slapen op het vliegtuig is niet veel in huis gekomen.Voor de rest is er eigenlijk niets om over te klagen. Alles verliep vlot ( behalve misschien dat Govert zijn bril had laten liggen op vlucht 1 en Jente haar Cadeautje voor een vriendin op vlucht  2, maar dankzij de bereidwilligheid van de staf is alles gerecupereerd ) , het eten was verzorgd en we hebben er weer een aantal toffe herinneringen bij. En voor ik het goed en wel doorheb, boarden we onze laatste vlucht, richting Coimbatore.

Anderhalf uur spanning en ongeduld, maar het was het wachten meer dan waard.

• Touchdown.

“Ladies and Gentlemen, this is your captain speaking”, “we will shortly be arriving at our destination.” “On behalf of the whole Jetair crew, we welcome you to Coimbatore” Kort daarna raakten de wielen met een dreun de landingsbaan. Terwijl het vliegtuig uit alle macht remde, drong het pas echt tot me door waar we waren.
Ik herkende bijna meteen zowat alles dat langs mijn raampje voorbijflitste….       De landingsbaan , het kleine luchthavengebouw, de tractors die met de trappen kwamen aangereden,……

We konden niet snel genoeg van het vliegtuig zijn. Zodra ik door de portier stapte, overviel een bekende geur mij meteen. Ik was dan misschien wel wat zenuwachtig, maar veilig voelde ik me meteen.

Wat ook bleek te gelden voor de rest van de Jacobs. Iedereen voelde zich precies direct op zijn/haar gemak. Alsof we thuiskwamen, maar dan toch een beetje anders.

Rachel en haar zoon stonden ons op te wachten, net als onze taxichauffeur van 9 jaar geleden, Krishnan. We werden meer dan hartelijk ontvangen, op een manier zoals enkel Indiërs dat kunnen.

Na een zeer blij weerzien werden we naar onze serviceflat gebracht, waar ons nog meer bekend volk opwachtte. Onze “Indian Uncle” ; Uncle Andy kwam vanachter een auto tevoorschijn om onze al geslaagde dag helemaal compleet te maken.

Na wat praktische dingen in orde te brengen, en een heerlijke Indische maaltijd voorgeschoteld te krijgen, kunnen we eindelijk onder de wol kruipen. Wat we best kunnen gebruiken ;).

Veel indische groeten en tot morgen!

India – blog    Dag  3      24/02/2017

The taste of India…

 

Ik had persoonlijk graag wat uitgeslapen, om dan geleidelijk aan ons aan te passen aan het Indische tijdsverschil, maar daar kwam helaas niets van in. Onze huisarts had mijn moeder blijkbaar “geadviseerd” om ons zo snel mogelijk aan het Indische ritme aan te passen, en dat advies werd dus gevolgd. Maar na een paar emmertjes koud water ben je helemaal wakker, en combineer dat met een typisch Indisch ( pikant dus ) ontbijt en je kunt er weer een dagje tegen. Ik moet wel toegeven dat ik het Indische eten heb gemist. Ook al staat je tong vaak in brand en is je maag het er in het begin even niet mee eens, het eten hier doet ons dagelijkse boterhammetje of aardappel – groente – steak bordje op een smakeloze saaie bedoening lijken.
En dan is er ook nog de legendarische “Jelani” of het kokoswater. Een absolute godendrank waar ik direct elke cola, fanta of wat dan ook voor zou opgeven. Rechtstreeks uit een verse kokosnoot, in onze living open gekapt door onze taxichauffeur met een gigantisch mes, om vervolgens in glazen gegoten te worden, die direct leeg worden gedronken. Het ziet eruit als wazig water, maar het smaakt gewoon geweldig. En het is nog eens gezond ook. Tot zover dus enkel voordelen hier, wat het eten betreft dan toch.

We zijn ondertussen al wat gewend aan onze serviceflat, alhoewel de Indiërs toch ook iets van photoshop afweten. Zoals ik al had verwacht zag alles er op de advertenties veel beter uit dan in werkelijkheid, maar echt te klagen hebben we nu ook weer niet. Behalve dan misschien dat onze AC  ( air conditioner ) klinkt alsof hij een flinke verkoudheid te pakken heeft, wat niet handig is als je probeert te slapen. Maar ja, dat zijn dan weer first world problems, hopelijk leer ik het hier weer even af van die gelijk te stellen aan echte problemen.

Blij weerzien

 

Na het afruimen volgde al meteen de eerste werkvergadering met de Indische voorzitster van het ARCC, Rachel. Een vergadering die ik zelf niet heb bijgewoond, maar die naar wat ik opgevangen heb toch zeer vlot en productief is verlopen. Na een stevig middagmaal was het tijd om richting de grote “shopping mall” te gaan, waar mama één van haar Indische hartsvriendinnen ( Kalpana ) zou terugzien, en tegelijkertijd de nodige zomerkledij voor ons verblijf hier zou inslaan. De shopping malls hier moeten zeker niet onderdoen voor hun Belgische counterparts. Nike stores, Adidas, Apple, Microsoft, Dell, HP, Marks n Spencer, enzovoort…. . Wij hebben onze spullen echter in plaatselijke ketens gevonden.
Jente, Govert en ikzelf hebben vooral gewacht op de volwassenen, maar we werden vergezeld door de dochter van Kalpana, Juonita, dus we hebben ons geen seconde verveeld. Tenminste zolang zij erbij waren.
Toen ze vertrokken waren, wou mijn mama nog even wat typisch Indische kleren gaan zoeken, dus zetten Jente, Govert en ik ons op een bankje en wachten daar. Onze rust was echter van korte duur, want één van de medewerksters had ons gespot en kwam onze richting uit. Ze begon ons allemaal uitgebreid te ondervragen, naam, leeftijd, afkomst, klas, enzovoort…
Op het eerste zicht leek het mij gewoon iets typisch Indisch. Maar toen vroeg ze om naar haar naam te vragen, wat ik deed, en toen was er geen houden meer aan. Ik kreeg een heel verhaal te horen over hoe ze een beroemde actrice zou zijn, en hoe ze binnenkort naar Amerika zou gaan enzovoort. Maar toen ze duidelijk hoorbaar aan haar vriendinnen vroeg om een naam van een beroemde acteur, viel ze door de mand. Ik speelde het spelletje eerst gewoon mee, maar toen ze begon te vragen of ik geen selfie met haar wou nemen, en of ik geen handtekening wou, werd het mij toch wat teveel van het goede, en probeerde ik haar wat af te wimpelen door kort maar beleefd te antwoorden en niet meer op te kijken van mijn gsm. Uiteindelijk werd ze het beu en nam ze afscheid, terwijl haar vriendinnen het bijna niet meer hielden van het lachen.
5 minuten Later kwamen onze ouders terug, waarna we de mall verlieten.

Veel Indische groeten en tot de volgende!

Bram

India – blog     deel 4                                                                                                                           27/02/2017      

 

Een van de dingen die ik absoluut ga missen, is toch wel de Indische sociale ingesteldheid. Hier kent iedereen iedereen, begroet je elkaar vriendelijk, ook al ken je elkaar niet, terwijl je in België voor een simpele “goeiemorgen” al bekeken wordt alsof je gek bent. Ook van de Indische gastvrijheid kunnen wij nog veel leren. Ik moet toegeven dat het hier veel aangenamer is om onder de mensen te zijn, en je maakt voor je het weet ook nieuwe vrienden.
De temperaturen zijn hier aangenamer geweest dan verwacht, maar je voelt wel dat de zomer nadert. Vanochtend was het al bijna meteen 25 graden, en het warmste dat we al gezien hebben is 35 graden. Verassend genoeg hebben we er eigenlijk weinig last van. Wat wel nodig is als je ons intensieve schema hier wilt kunnen volhouden.

Het verkeer in India is exact zoals ik het me herinner. Veel motorfietsen, scooters, tuk tuks en grote “lorries” ( vrachtwagens ). Het toeterconcert is geen haar veranderd, en de buschauffeurs denken nog altijd dat ze de koning van de weg zijn. Er is toch een van de vele verschillen met het Belgische verkeer dat ons opvalt, namelijk dat ondanks het vele getoeter, het tempo hier veel rustiger is. Niemand is echt gehaast, en niemand voelt de neiging om overdreven snel of asociaal                                te gaan rijden ( behalve dan koning buschauffeur J ). Wat ervoor zorgt dat, terwijl het verkeer hier 10 keer zo gevaarlijk lijkt als bij ons, er niet noodzakelijk meer ongevallen gebeuren vergeleken met ons landje. Als wij ons ook zo zouden gedragen op de weg, zou er volgens mij heel wat vermeden kunnen worden.

India – blog : Deel 5                                                                                                                            01/03/2017

 

Were going on a trip ……

“Goedemorgen Bram!”
Het is 06:30 als mama me probeert wakker te krijgen. Niet echt gemakkelijk aangezien ik nog altijd wat last heb van de jetlag. Maar er is een goede reden voor dit vroege oproepen. Vandaag is namelijk een belangrijke dag. Vandaag gaan we het ARCC bezoeken, de eigenlijke reden van ons korte verblijf hier. Rond 08:30 stappen we de auto in en zijn we eindelijk vertrokken, bestemming ; Anaikatty. Home of the Elephants, die je helaas zelden te zien krijgt.
V.I.P.

Na anderhalf uur rijden komt onze taxi tot stilstand voor een klein, net gebouwtje.                                           Ik herken het meteen. Het ARCC, of Anaikatty Rural Community College.
We worden feestelijk ontvangen en krijgen prachtige zelfgemaakte kransen om, wat hier een traditie is en een teken van gastvrijheid.
Na iedereen kort begroet te hebben krijgen we een korte rondleiding door de verschillende leslokalen, waarbij we een kopje thee en een koekje aangeboden krijgen.

Upgrade

Het gebouw waar het ARCC zich nu in bevindt is qua grote te vergelijken met 3 garage boxen naast elkaar, maar het is zeer verzorgd en een absolute upgrade als je het vergelijkt met ons vorig gebouw.
Dat het ARCC sterk gegroeid is, is ook merkbaar aan het aanwezige materiaal. Een computerlokaal met 6 pc’s, een wifi router en een printer, een naailokaal met een 8tal naaimachines, en een beauty care centre dat in volle ontwikkeling is. Het verbaast me dan ook niks dat er al 118 diploma’s zijn uitgedeeld in de afgelopen jaren, en dat de aanmeldingen blijven komen.
De echte helden

We werden hier dan wel feestelijk onthaald, degenen waar we dit alles eigenlijk aan te danken hebben zijn de ongelofelijk gemotiveerde plaatselijke medewerkers. Iedereen doet zijn werk dagelijks met veel plezier en met full commitment. De leerkrachten, de vrijwilligers, de plaatselijke coördinatoren en de leidende staf, maken het ARCC dagelijks mogelijk. We zijn hen dan ook bijzonder dankbaar.
Na de rondleiding volgde de eerste vergadering, en daarna zetten we ons mee in waar we konden.
Mama hielp bij het beauty centre, Govert en ik hielpen met de fotografie en het klaarzetten van de recent aangeschafte keukengereedschappen, aangezien er binnenkort ook een cateringklas bijkomt.

Jente nam deel aan de borduur les, en voor we het wisten was het al tijd om terug huiswaarts te keren.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende,

Bram

India – blog     Deel 6                                                                                                                     02/03/2017

 

Vergadering

Vanochtend leek wel een kopie van gisteren, taxi in, anderhalf uur rijden, om vervolgens het ARCC binnen te wandelen. Ik mocht mij met mijn studiemateriaal achter een bureautje zetten, terwijl de staf en het bestuur zich in een kring zette voor de vergadering van de dag. Ik werd echter al snel gevraagd om foto’s te nemen en voor ik het wist was ik fotograaf van dienst. Tijdens de vergadering kwamen de verschillende vakleerkrachten aan het woord om te vertellen wat er binnen hun vak de afgelopen jaren is gebeurd, welke doelen ze behaald hadden, wat hun aanpak was en hun visie voor de toekomst. John, de plaatselijke coördinator van het ARCC, had een “korte” presentatie voorbereid over de geschiedenis van het ARCC, de ontwikkeling, en alles wat ze in die tijd bereikt hadden.

Na de middagpauze gingen de leden van het bestuur naar een zaaltje in het ziekenhuis tegenover het ARCC om hun vergadering voort te zetten, terwijl ikzelf in het computerlokaal de blog van gisteren afwerkte.
Wachten loont

Rond 5 uur ‘s middags was de vergadering eindelijk afgelopen, en na een korte rustpauze was het tijd voor het moment waar ik al de hele dag op zat te wachten, het bezoek aan de dorpen. Of dat dacht ik toch, maar eerst hadden we een aantal interviews nodig van mensen die een positieve ervaring met het ARCC gehad hebben. De eerste was Loganandan, een jonge kerel die zich dagelijks als vrijwilliger inzet voor het ARCC, en dankzij het ARCC een job heeft gevonden bij Reliance. De volgende was Sumalatha, een weduwe die dankzij de snit en naad opleiding van het ARCC nu haar eigen naaiwinkeltje runt. We spraken ook nog een huisvrouw die na de ARCC opleiding heer eigen kleren en die van haar kinderen maakt. Na deze mooie getuigenissen was het all aboard, richting dorpje 1.
Het dorpje was groter dan ik verwacht had. Het had zelfs een schoolgebouwtje op het midden plein, waar we de computerles van John bijwoonde. De connectie die John met deze mensen heeft is ongelofelijk. Iedereen kent hem, en hij kent iedereen. Zo is het zeer gemakkelijk om les te geven en nieuwe mensen aan te trekken. En dat de leerlingen geïnteresseerd zijn, is meer dan waar. Alle ogen in de zaal gingen geen enkel moment naar iets anders dan Sir John, die hun kwam uitleggen hoe je een laptop moest gebruiken. Tot slot deelden we nog enkele pakketjes uit met allerlei handige spulletjes, waar de kinderen zeer blij mee waren.

In het tweede dorpje werden we blijkbaar opgewacht, want zodra we arriveerden begonnen de dorpsjongens een trommelconcert. Als je denkt te weten wat ritme is, dan heb je nog nooit zoiets als dit gehoord. Zelf 3 jarige jongentjes sloegen perfect mee op de maat of droegen trommels die zo groot waren als zichzelf. De dorpsmeisjes begonnen spontaan rond de cirkel te dansen, wat een spectaculair tafereel creëerde. Zoiets had ik nog nooit gezien, en dat het al zo goed als donker was, maakte het enkel spectaculairder. Na dit unieke schouwspel werden we, onder begeleiding van de trommelaars, naar het dorpsplein geleid waar een aantal stoelen op ons stonden te wachten. Ik nam plaats en mama en papa kregen een speciale sjaal omgedaan. De dorpskinderen gingen voor ons zitten, en John legde in het Tamil uit wie we waren en wat we kwamen doen. Ik mocht aan de dorpsjongens ( het grootste deel zat rond mijn leeftijd ) 2 cricket bats schenken en 3 wicketpalen. Als je niet weet wat cricket is, het is zowat de populairste sport in India, en het lijkt een beetje op baseball. Ze moesten echter wel beloven dat ze de computercursus van het ARCC zouden bijwonen, wat ze direct deden.
Daarna volgde wat thee en koekjes en kon ik zelf wat socializen met de plaatselijke jeugd.
Het was al bijna acht uur toen we terug huiswaarts keerden, maar het was het meer dan waard geweest. Morgen even een rustdag, en zaterdag hebben we nog heel wat in petto.

Tot de volgende!                           Bram

India – blog  7                                                                                                                                      04/03/2017

 

 

Annual day

Net zoals België een nationale dag heeft, heeft het ARCC ook haar eigen annual day.
En dit jaar zouden wij het bijwonen. Net als heel wat dorpelingen die uitgenodigd waren.
Er was veel gepland, maar de voorbereidingen waren al zo goed als rond, dus iedereen had er vertrouwen in.
Om u een idee te geven van wat de zo een annual day inhoud, volgt hier het schema voor die dag ;
– Inleidend voorwoord
– Kookwedstrijd
– Entertainment voor de kinderen
– Middageten
– Aankondigen middagprogramma
– Sport en spel
– ARCC infosessie + voorstelling
– Toneeltjes + dans/zang

– Uitreiking van de diploma’s
– Prijsuitreiking
– Dankwoord

Een drukke, volgeplande dag dus. Ikzelf had de taak om de sport en spel te organiseren. Na heel wat overleg had ik het idee om een aantal simpele spelletjes te spelen met 4 teams om dan aan de hand van een puntensysteem een winnend team te hebben. Wat niet helemaal volgens plan verliep, maar iedereen heeft zich zeker geamuseerd.
De kookwedstrijd verliep zeer vlot, en aangezien ik zelf mee mocht jureren, kan ik bevestigen dat de Indische keuken qua smaak en originaliteit geen gelijke kent. Een winnaar kiezen ging zeer moeilijk worden.
De rest van het programma verliep goed, en tegen het einde van de dag werden we zelfs gezegend met wat lichte neerslag. Wat voor de Indiërs zeer welkom was, want het heeft hier al 6 maanden lang amper geregend.
Het was dus al bij al een groot succes.
Na een emotioneel afscheid was het tijd om huiswaarts te keren, we gaan het hier enorm missen.

India – blog : afsluiter

Afscheid

Slecht nieuws voor alle Marco Borsato fans, afscheid nemen bestaat dus blijkbaar wel.
En gemakkelijk is het niet. Dat heb ik aan den lijve ondervonden toen we aan het vliegveld stonden, klaar om te vertrekken. Heel wat vrienden waren ons komen uitzwaaien, en ikzelf hield het in ieder geval niet droog. Maar hetgene dat ik mischien wel het meest ga missen, is het land zelf. Zelfs de arrogante buschauffeurs. Het gevoel van samenhorigheid, het feit dat je er niet in ieders hokje moet passen, de spontane vriendelijkheid, openheid, enzovoort zijn allemaal dingen die ik ga moeten missen in onze westerse ik – maatschappij. Van de Indiërs kunnen we nog veel leren, ik zelf toch in ieder geval wel.

Ook het warme weer en de prachtig natuur ga ik niet snel vergeten. En natuurlijk de enthousiaste ARCC community, waar ik onvergetelijke momenten mee heb beleefd.
We zijn ondertussen thuis geraakt, met de nodige horten en stoten, maar ons werk zit er nog niet op. En dat van jullie ook niet. Om het ARCC te blijven steunen en het te helpen groeien, moeten we er samen onze schouders onder zetten.
Bedankt aan alle trouwe volgers, het was fijn om de grote intresse in ons project te ervaren.
Graag tot op ons volgende evenement en tot ziens!
Bram